خناری نژاد: برای کسب سهمیه المپیک نفس می کشم - مجله خبری تیرول

تیم ملی راهی آلمان و شهر مونیخ این کشور است و من به سبب مراسم عروسی ام از این مهم بازماندم و آنجا نخستین تورنمنت دارای سهمیه المپیک (توکیو) برگزار می شود و کیخا می کوشد که همان جا کار را تمام کند و یا امتیازات زیادی بگیرد. در ادامه امسال و تا اردیبهشت 1398 سه تورنمنت دیگر هم داریم که دارای سهمیه کسب المپیک و کسب امتیاز برای این رقابت ها هستند و اگر در مونیخ به جایی نرسیم، می توان به تورنمنت های بعدی فکر کرد. البته فقط دو نفر را به مونیخ می برند و من همانطور که قبلاً هم گفتم، به سبب مراسم ازدواجم نمی توانم در این جمع باشم ولی من برای رسیدن به این هدف بزرگ نفس می کشم.

مصدومیت مزمن زانویت به کجا انجامید؟

خوشبختانه به طور کامل خوب شده است و دو سه هفته ای است که با تمام وجود و به طور تام و تمام تمرین می کنم و کمبود و محدودیتی هم ندارم و اگر مسأله عروسی ام در کار نبود الان در اردوی ملی کنار سایر ملی پوشان بودم.

ظاهراً به عنوان مشاور خانم اینچه درگاهی رییس فدراسیون ژیمناستیک هم فعالیت می کنید؟

بله، یک سالی است که این سمت را دارم و ایشان نظرات پیشنهادی مرا در خصوص مسائل مختلف می شنود و همه چیز را جمع بندی و سپس اتخاذ تصمیم می نماید. یکی از توصیه های من به درگاهی تعطیل نشدن اردوهای تیم ملی ژیمناستیک به جز در مواردی و روزهای اندک در طول سال و اضافه شدن چند جوان به جمع تمرین نمایندگان بوده است. تجربه شخصی ام می گوید اردوهای مقطعی و فاصله دار اثر لازم را ندارد و پشت ورزشکاران باد می خورد و طول مدت تأثیرگذاری تمرینات فقط زمانی به حد کفایت می رسد که کار تعطیل نشود و استمرار داشته باشد.

آیا از بابت این مشاوره ها، حقوقی هم از فدراسیون می گیرید؟

خیر، فقط حکمی به این نام برایم صادر شده است.

جوانانی که به آنها اشاره نمودید چه کسانی هستند و به چه سبب در اردوی تیم ملی در تهران حاضرند؟

آدم های تازه وارد و فاقد صلاحیتی نیستند و برعکس، اعضای تیم ملی جوانان و نوجوانان ما طی سال های اخیر بوده اند و حالا تمرین های بیشتر و سنگین تر در کنار ملی پوشان بزرگسال آنها را پخته تر و در عین جوانی صاحب تجربه و بینش بیشتر و بهتر خواهد نمود. این طرحی است که من همیشه در ذهنم داشتم و حالا به عنوان مشاور رییس فدراسیون قادر به اجرایی کردن آن شده ام.

به جز رقابت های انتخابی المپیک که در قالب تورنمنت هایی مثل مونیخ و امثال آن برگزار می شود، کدام رقابت های مهم را در اواخر امسال و اوایل سال آینده در ورزش ژیمناستیک خواهیم داشت که بزرگان ما هم در آن شرکت نمایند؟

پیکارهای ژیمناستیک قهرمانی آسیا 2019 را خواهیم داشت که اردیبهشت سال آینده برگزار می شود و به فاصله حدود یک ماه ژیمناستیک قهرمانی دنیا نیز در خاک قطر برپا خواهد شد. نگاه ما به هر دوی این رقابت ها نگرشی از سر امیدواری و با هدف کسب یکی دو مدال در آسیا و راهیابی به مرحله نهایی یکی دو اسباب در قهرمانی دنیا است.

آیا برداشت و حاصل کار تیم ژیمناستیک اعزامی مان به بازی های آسیایی جاکارتا یک برداشت و نتیجه مثبت و کافی بود؟

هشتم شدن ما در قسمت تیمی به نظر من دستاورد بسیار مهمی بود و در ژیمناستیک آسیا که امثال چین و کره جنوبی و ژاپن در آن حاضرند و از قدرتهای اول دنیا به حساب می آیند کسب این رتبه، ارزشی دوچندان می یابد. این کشورهای شرق آسیایی در هر دوره قهرمانی دنیا و یا جام دنیای (با قهرمانی دنیا فرق دارد) و همینطور المپیک ها حداقل 40 و حتی 50 درصد مدال ها را تصاحب می نمایند و ما در آسیا به واقع با نیروهای درجه اول دنیای طرف هستیم و کسب رتبه و مقام در این سطح کم از عنوان دنیای نیست و به همین سبب است که می گویم هشتم شدن در جاکارتا یک پیروزی بزرگ و مثل صعود به سکوی افتخار بود.

سعید کیخا هم در جاکارتا خوب کار کرد و چهارم شد و تا کسب مدال برنز وسیله تخصصی اش (خرک حلقه) کمترین فاصله را داشت. اینطور نیست؟

من هم با این نظریه موافقم. او بسیار خوب رقابت کرد و می توانست رقیب چینی را بگیرد و به مدال برنز هم برسد اما حمایت داوران از آن چینی بیشتر بود و اعداد جریمه ای که به نامش نوشتند کمتر از جریمه حرکات کیخا روی خرک حلقه بود و نتیجه آن شد که مدال برنز از ورزشکار ما سلب و نصیب ژیمناست چینی شد.

چه باید انجام داد تا در موارد بعدی در این زمینه ها کم نیاوریم؟

یک قسمت مهم از ایرادات ما به وسایل و امکانات ژیمناستیک برمی شود، در این ورزش مدرن سازی دایمی و به روزسازی هر ساله وسایل الزامی است و بدون آن به بن بست خواهید رسید. ما به واقع با امکانات و وسایل و اسباب و تشک های 10 الی 15 سال پیش به عرصه ای پا می گذاریم که سرشار از رقبای تمرین نموده با مجهزترین و مدرن ترین وسایل است. وقتی عادت به تمرین روی وسایل فرسوده و ترک خورده کنید، ریتم و شتاب حرکات تان نیز عوض می شود و نمی توانید در یک میدان درجه اول دنیا که مدرن ترین وسایل و با بیشترین شتاب و سرعت زیر پایتان است، به حداکثر بیلان ممکن برسید. مانند مواردی است که آدم ها عادت به خوردن غذا با دست پیدا نمایند و سپس آنها را به مجالس و میهمانی هایی ببرند که غذا طبعاً با قاشق و چنگال و کارد سرو می شود و این امر برای آنها غریبه و غیرمأنوس خواهد بود و احساس راحتی نخواهند کرد.

آیا تعداد سفرهای ژیمناستیک و حضورهای مان در میدان های بین المللی در طول هر سال به حد کفایت می رسد؟

اصلاً نمی رسد و به طور متوسط مطرح ترین ژیمناست های ما نیز هر سال به طور متوسط بیشتر از سه بار سر از کشورهای خارجی در نمی آورند و این در قیاس با رقبای ما که دایماً در سفر و حضر هستند و می روند و می آیند، بسیار اندک است. کسب تجربه بین المللی مستلزم شرکت مستمر در تورنمنت های خارجی و یا برپایی شماری از آنها در خاک خودی است اما به دلایل مختلف این امر از ما دریغ شده است و ملی پوشان ما هیچ گاه آمادگی آرمانی و مسابقه ای شان به حد رقبای آنها نمی رسد.

آیا در جمع جوان ترها و نوجوانان کنونی ژیمناستیک، هستند کسانی که آینده ای روشن مثل شما و کیخا داشته باشند؟ این را بدین سبب می پرسیم که خیلی ها معتقدند شما و کیخا دست نیافتنی هستید و نسل جوان تر به هر دستاوردی هم برسد با کارهای 10 سال اخیر شما و کیخا برابری نخواهد نمود.

اینطور هم نیست و من برعکس معتقدم که در میان جوانانی که اینک عضو تیم ملی این رده و یا در جمع بزرگسالان حاضر هستند افرادی یافت می شوند که به درجات بسیار بالایی برسند ولی به شرط اینکه روی آنها کار و سرمایه گذاری شود و به حال خود رها نشوند و فقط در اردوها روی آنها کار موقتی و کوشش پاره وقت صورت نگیرد. آنها را هم باید مثل ملی پوشان بزرگسال در یک پروسه یادگیری طولانی مدت و اردوهای مستمر قرار داد و کاری کرد که فقط در نیمی از سال فعال نباشند بلکه همیشه در تکاپو باشند و در اردوهای تیم ملی به سطوح بالاتری برسند. اینکه در خاتمه هر اردوی یک یا دو هفته ای در رده های سنی نوجوانان و جوانان آنها را رها کنیم که به خانه و مشق و تحصیل خود برگردند و کار پیوسته نباشد و قطع و وصل کارها زیاد باشد موجب می شود که قهرمانانی دیرپا را در اختیار نداشته باشیم و آنها از یک سطح معین بالاتر نخواهند رفت. با این توضیحات معتقدم اگر شروط مورد اشاره ام برآورده شود جوانان نسل فعلی و بعدی می توانند از حد و اندازه های من و کیخا نیز فراتر بروند.

اسم آنها را هم بیاورید تا موجب افزایش روحیه شان شود.

امیدوارم اسمی از قلم نیفتد اما به هرحال خسرونژاد، صادقی، الفتی و رضا بهلول زاده که آخری در المپیک اخیر جوانان در آرژانتین نخستین مدال تاریخ ژیمناستیک ایران در المپیک ها را صید کرد و یک برنز را نصیب ما کرد، از آن قبیل اند و با این نفرات و رشدی که در سال های پیش رو خواهند داشت، می توان به آینده خوشبین بود.

سایرین چه؟

از نسل میانه که قدری از این جوانان مسن تر و از من و کیخا جوان تر هستند نیز باید به کهنی و پرنیان اشاره نمود و آنها را هم باید به جمع ذخایر این ورزش اضافه نمود. بستگی به این دارد که مقام های این ورزش و فدراسیون با این استعدادهای بالقوه چطور برخورد می نمایند و راه و روال آموزشی و توصیه ها و برنامه های ما برای آنان چیست. من توصیه های لازم را در این زمینه به سران فدراسیون داده ام و امیدوارم که به آن توجه و اجرا شود. من و کیخا هم البته حاضریم که تمامی تجربیات سال های طولانی مان را به قصد رشد هر چه بیشتر این ورزش در اختیار این نسل جوان قرار دهیم و آنها را هر چه بهتر سازیم و به سوی اهدافی پیش برانیم که برای خود ما غیرقابل اکتساب بوده و آینده کوتاه مان نیز کسب آن را در سال های بعدی ناممکن ساخته است