خبرنگاران نوروز ملت های پارسی زبان - مجله خبری تیرول

روزنامه آرمان ملی هشتم فروردین یادداشتی به قلم جعفرگلابی روزنامه نگار منتشر کرد و نوشت: این روزها با وجود کرونا مثل سال های گذشته افزون بر ایران حال هوای نوروزی در کشورهای مختلف برقرار است و خصوصا در جغرافیای نفوذ زبان پارسی با وجود فراز و فرودهای کوچک و بزرگ تاریخی و آمد و شد سلسله ها و حکومت های مختلف هنوز هم نوروز در کشورهای شاقتصادی و شرقی و غربی گرامی داشته می گردد و فرهنگ پارسی که در اعیادی چون نوروز و چهاشنبه سوری و شب یلدا نمود بیشتری دارد ریشه های خود را حفظ نموده است. ...فرهنگی که عمارتش را رودکی، خیام، فردوسی، سعدی، حافظ و مولانا ساختند و فربه و مانا کردند چنانکه گویی پس از قرن ها و شاید تا ابد زباد و زباران نبیندگزند.

این بستر فراهم و این میراث کم نظیر بیش از آنکه احتیاجمند پاسداری باشد، شایسته بهره برداری است. البته این ادعای بزرگی است ولی به گواه تاریخ هسته فرهنگی ایران از 3حمله بزرگ و خونین جان سالم بدر برده و خود را حفظ و حتی غنی نموده است. فرهنگی که فقط فردوسی داشته باشد توان برگرداندن توفان های بزرگ را داراست و چون خیام، سعدی، مولوی و حافظ پیرامونش فراهم آیند و ابن سینا، سهروردی، بیرونی و ملاصدرا سرشار از حکمت و معرفتش نموده باشند و دانشمندان، ادیبان و غزلسرایان بی شمار تا امروز بر گرمای خورشیدش بیفزایند از الهام بخشی و سرزندگی فرو نمی ماند.

اینها که گفته آمد دمیدن در شیپور ناسیونالیسم کور نیست، می گردد با تکیه بر یک فرهنگ غنی، ملت ها را به هم نزدیک و برای رفاه و سعادت و خلاقیت و توسعه مردمان جدا افتاده بسترسازی کرد. ملت هایی که علایق عمیق مشترک دارند با هم تعارف و مراوده و تجارت می نمایند و گام های بلند پیشرفت را یکی پس از دیگری بر می دارند. پیمان های منطقه ای چون دارای زمینه فرهنگی باشند به سهولت ریشه می دوانند و میوه های شیرین می دهند. تاجیک ها به شعری از حافظ عمق سخن ما را در می یابند وآذری ها با مفاهیمی که مولوی فراهم آورده است اشتراک معنوی با ما برقرار می نمایند و بلخ و بخارا باز هم می توانند مراکز شاعران پارسی گو باشد.

پاکستان برادر دیرین ماست و می گردد با زبان پارسی تا هند سفر کرد و از صلح سخن گفت. سال هاست که نگاه منطقه ای ما متوجه جنوب و جنوب غربی بوده است و از شمال و شمال شرقی و غربی غفلت نموده ایم. اگر بر استحکام داخلی و توسعه سیاسی در درون بیفزائیم ایران نیرو و زمینه جذب فراوان دارد و مشترکات فرهنگی کار خودش را می نماید و تفرقه ملت های پارسی گو جای خود را به همدلی و همراهی و هم افزایی می دهد. ایران و آسیای صغیر می توانند مجمع کشورهای مشترک المنافع بشوند و زمینه ظهور یک قطب اقتصادی فراهم گردد.

برای همدلی و توسعه روابط ملت ها احتیاج به نفوذ سیاسی نیست، اتفاقا سیاست، مرزبندی ها را پررنگ می نماید و به جای وصل فصل می آفریند. عقلانیت وآینده اندیشی حکم می نماید که روی این بستر فراخ و آماده سرمایه گذاری کنیم و حتی در اختلافات و درگیری های احتاقتصادی منادی صلح باشیم. در جنگ قره باغ ایران می توانست نقش صلح آفرین بیشتری برعهده بگیرد و کفه عدالت را هم سنگین تر کند.

موقعیت جغرافیایی ایران برای دسترسی کشورهای قفقاز به آب های گرم جنوب تنها یکی از مزیت های کشور ماست که بکر و بلااستفاده مانده است.کشورها با سرعتی باور نکردنی بسوی توسعه اقتصادی و افزایش سرمایه گذاری ها روانند و ما در این زمینه دچار توقف خسارت بار شده ایم. اشتغالات سیاسی همه چیز را تحت الشعاع خود قرار داده و ظرفیت های بزرگ تعامل با کشورها و ملت ها را معطل ساخته است.

تصور کنیم که اگر کشوری چون چین سرمایه ای چون نوروز داشت و ظرفیت نفوذ فرهنگیش چند برابر وسعت کشورش بود از آن چگونه بهره برداری می کرد و سکوی پرش و پرواز می ساخت. گویا در بعضی از کشورهای همسایه کرسی های دانشگاهی زبان پارسی مهجور واقع شده و رقبای منطقه ای ما با هزینه نمودهای اقتصادی بر دامنه این خسارت می افزایند.

به کدام دلیل از این آسیب ها غفلت می کنیم و چرا ایران باید از اشاعه فرهنگ مستقل و با سابقه خویش باز بماند و از طرق طبیعی و نرم افزارانه به تعاملی گسترده و تاریخی دست نزند. تعامل مثبت با هدف افزایش رفاه ملت ها اتفاقا نفوذ و فرصت طلبی قدرت های فرامنطقه ای را کاهش می دهد و انگیزه مخالفان واقعی استکبار را تامین می نماید.