نقد فیلم ستاره ای متولد شده است؛ شوری به پا کن - مجله خبری تیرول

اولین تجربه کارگردانی بردلی کوپر و اولین حضور سینمایی جدی لیدی گاگا 340 میلیون دلار فروخته، در جشنواره های ونیز و تورنتو نزدیک به ده دقیقه به وسیله حاضران تشویق شده، به لیست 250 فیلم برتر تاریخ از نظر کاربران IMDB راه پیدا نموده و بنا به داده های آماری و حدس ها احتمالا در چندین رشته نامزد اسکار می گردد و از مدعیان اصلی فصل جوایز خواهد بود. آیا تعریفی غیر از پیروزیت برای ستاره ای متولد می گردد سراغ دارید؟ سوال بعدی می گردد این که دوست نداشتن یا اثبات خوب و بزرگ نبودن یک فیلم پیروز چه سودی دارد؟ قطعا بی فایده است. منتقدان یک محصول پیروز نمی توانند کاری نمایند که از باعث و بانی آن آزمایش دوپینگ گرفته گردد! به جایش می گردد سوال را این طوری پرسید: چگونه فیلمی که خیلی خوب نیست به چنین پیروزیت فراتر از انتظاری دست پیدا نموده؟

تا به حال با چنین صحنه ای روبرو شده اید؛ کسی عمیقا به یک قطعه موسیقی پاپ دل داده و همراه آن رفته، تا جایی که اشک در چشمانش جمع شده و معلوم نیست یاد کدام احساسات و تجربیاتش افتاده. شما هم موسیقی را می شنوید و به نظرتان مزخرف است. صنعت موسیقی پاپ، از آمریکا بگیرید تا همین ایران، سالانه صدها قطعه فراوری می نماید که چنین وضعیتی دارند و منتقدان هم در کوشش اند تا به جماعت حالی نمایند آنچه گوش داده اند یک اثر هنری نیست. شبکه های اجتماعی را بگردید و کار ستاره هایی را گوش کنید که میلیون میلیون هوادار دارند. شاد یا غمگین فرقی نمی نماید، به راحتی می توانید ترانه های هزار بار شنیده شده را مسخره کنید و به بی هنری شان بخندید. نباید فراموش کرد که هنرِ این ستاره ها، و در معنای کلی فرهنگ پاپ، رسیدن به محصولاتی است که می توانند بی واسطه با میلیون ها نفر در نقاط مختلف دنیا ارتباط برقرار نمایند و مثل آدامس به عواطفشان بچسبند. ستاره ای متولد می گردد هم ببشتر از آن که موزیکالی درباره موسیقی پاپ باشد فیلمی است که مثل یک قطعه پاپ ساخته شده. اصلا Shallow (ترانه اصلی فیلم و مدعی اسکار برترین ترانه) را گوش کنید، همان تجربه حسی و عاطفی را به مقدار دو ساعت توسعه دهید.

خیلی ها ستاره ای متولد می گردد را با لالالند مقایسه می نمایند. بامزه است که عامل شر واقعی در هر دو فیلم چیزی نیست جز صنعت موسیقی پاپ! به یاری موسیقی درجه یک جاستین هورویتز و اتمسفر رویایی نیمه اول، لالالند می توانست رویکرد لوس و ُننر خودش را نسبت به عشق و بلوغ پنهان کند و باسمه ای بودن دنیا قصه اش را با احساسات گرایی در حد یک امتیاز نشان دهد. ستاره ای متولد می گردد تماشاگر را با خودش روی صحنه می برد، انگار کنار ایستاده اید و از نزدیک شاهد چگونگی حضور و اجرای ستاره ها هستید. بعد همان تصویری را از مفهوم عشق به نمایش می گذارد که مطلوب تین ایجرها و کسانی است که هنوز نسبت به تاثیر هورمون های دوپامین و اکسی توسین خودآگاه نیستند! پس نباید تعجب کرد کسی در اولین برخوردش با فیلم تا مرحله اشک پیش برود و دلتنگ شخصیت ها و حس سوزان بین شان گردد.

برای بیشتر تماشاگران که احتمالا از سرنوشت دردناک ستاره هایی چون کرت کوبین، کریس کورنل و چستر بنینگتون خبر دارند و شاهد رشد قارچ گونه جوجه ستاره های پاپ از گوشه و کنار دنیا هستند، چفت و بست نداشتن قصه و منطق کم رنگ در سیرِ درام چندان آزاردهنده نیست. تا زمانی که با لیدی گاگا و بردلی کوپر همراه باشید، می توانید دنیای فیلم را باور کنید و عیب و نقص های آن را در فکر خودتان پوشش دهید. حضور لیدی گاگا در نقش یک آدمیزاد واقعی و بردلی کوپر در نقش ستاره ای سینه سوخته به مقدار کافی غافلگیرنماینده، گرم و گیرا هست. بعد از تماشای فیلم هم می فهمید چرا لیدی گاگا همواره خودش را پشت پرسونایی پرزرق و برق پنهان نموده و چرا بردلی کوپر به بازیگر محبوب کلینت ایستوود تبدیل شده.

پیروزیت فراتر از انتظار ستاره ای متولد می گردد شبیه حضور آدم های معمولی روی صحنه مسابقات استعدادیابی، مثلا آمریکاز گات تلنت است. وقتی که یک نفر تمام و کمال نیست ولی می تواند با شوری که به صحنه آورده جمعیت را همراهِ خودش کند و زنگ طلایی را از داورها بگیرد. ستاره ای متولد می گردد فیلم خارق العاده ای نیست، می تواند شورانگیز باشد، درست مثل ترانه های پاپ که دنیا را تسخیرنموده اند.