سرگرمی های امروزی جای قصه را نمی گیرند - مجله خبری تیرول

به گزارش ایران، با این حال اغلب او را به این عنوان می شناسند. پیرمرد مهربانی که سال های بسیاری از زندگی اش روی کشتی های کوچک و عظیم گذشته و حداقل نیم قرنی است که برای بچه ها از دریا و افسانه های برخاسته از آن می گوید. تا وقتی شرایط جسمی اش اجازه می داده به شهرها و روستاهای مختلفی رفته، آن هم بدون قطار و هواپیما و اتوبوس! با شتر و زمینی. تصورش هم سخت است، اما گاهی هفته ها در راه بوده، نمونه اش سفر بندرعباس به زاهدان که بیست و هفت شبانه روز طول می کشد. هرچند که حالا محدودیت های کرونایی دست او را هم بسته، دلتنگ بچه هاست و آرزو دارد بزودی قصه گویی اش را از سربگیرد. گفت و گو با عبدالرسول معینی، قصه گوی مشهور به بابا علی را که از چهره های سرشناس هرمزگانی است به بهانه آن که روز قصه و قصه گویی به تقویم ملی کشورمان راه یافته می خوانید؛ قصه گوی متولد جزیره هنگام که البته این روزها ساکن بندرعباس است.

سال ها از نخستین مرتبه ای که شما را دیدم می گذرد؛ از بابا علی بگویید. مردی که سودای قصه گویی برای همه بچه ها شهرها و روستاهای مختلف کشورمان را در سر داشت. هنوز هم با شتر به نقاط مختلف سفر می کنید؟

این روزها که نمی توانم برای بچه ها قصه بگویم. یک سال و نیم است کرونا همه مان را گرفتار نموده است. این ماه ها شکل زندگی عوض شده و محدودیت های عجیب و بسیاری مقابل زندگی و کارمان قرار گرفته! شتر که هیچ، دیگر با هواپیما و قطار هم نمی شود به این شهر و آن روستا سفر کرد. دلم برای آن قصه گفتن های بی دغدغه تنگ شده، برای روزهایی که بچه ها کنارم می نشستند تا قصه بشنوند. کرونا دست من را هم بسته است، البته حتی وقتی کرونا دست از سرمان بردارد توان جسمی ام تحلیل رفته، سن و سالم بالا رفته و دیگر نمی توانم قدم در سفرهای سخت گذشته بگذارم.

اما چرا طی آن سال هایی که شرایط جسمی تان اجازه می داد چنین شیوه سختی را برای سفر انتخاب نموده بودید؟

قصه گو اگر بخواهد به دل بچه ها بنشیند باید شبیه قصه های خودش باشد. وقتی برای بچه ها قصه می گوییم، آن هم قصه هایی که حیوانات در آنها حضور دارند دلشان می خواهد بدانند آن حیوانات چه شکلی هستند. حیوانات درنده یا غیر اهلی را که نمی توانستم در این سفرها ببرم. برای همین بود که شتر را انتخاب کردم، هم اینکه حیوان پرطاقتی است و می تواند شرایط سخت را تحمل کند؛ هم اینکه می توانستم آن را به عنوان بخشی از قصه های خودم به بچه ها نشان بدهم. البته سفر زمینی، آن هم با شتر خیلی سخت است، از بندرعباس تا زاهدان بیست وهفت شبانه روز درراه بودم. دقیق نمی دانم چند سال به این شکل سفر کردم، اما ازهمان جوانی با شتر برای قصه گویی به جمع بچه ها می رفتم، شاید تا همین هفت- هشت سال پیش که هنوز شرایط جسمی ام اجازه چنین سفرهای سختی را می داد.

این یک سال و چندماهی که کرونا شیوع پیدانموده و دیگر امکان قصه گویی برای بچه ها را ندارید چه می کنید؟

به فکر قصه گویی آنلاین افتاده ام. من هم چاره ای ندارم جز اینکه سراغ فضای مجازی بروم تا رابطه ام با بچه ها حفظ بشود. به وسیله شبکه های اجتماعی، اینستاگرام، تلگرام برای آنان قصه بگویم و شاید حتی یک سایت راه اندازی کنم. نمی دانم. حالا جزئیات دقیق تر را بعداً می گویم. امیدوارم باز بتوانم همچون گذشته به قصه گویی برای بچه ها مشغول شوم.

این کار را در همکاری با سازمان های فرهنگی انجام می دهید یا به طور مستقل؟

بعضی سازمان ها مثل کانون پرورش فکری بچه ها و نوجوانان پیشنهادهایی داده اند که در همکاری با آنان این کار را انجام بدهم، اما به احتمال زیاد خودم این کار را انجام بدهم. این روزهای زندگی من هم مانند باقی مردم به دلهره و وسواس می گذرد. باید خانه بمانیم تا بیماری کنترل شود.

دریا را هم کنار گذاشته اید؟

سال هاست که دیگر روی کشتی کار نمی کنم، اما هنوز ماهیگیری می روم، آن هم با چوب. وقتی با چوب ماهیگیری کنی، ماهی های کوچک می گیری. پنج و نیم صبح روانه دریا می شوم و یک- دو ظهر هم بازمی گردم.

طی یکی- دو هفته گذشته شورای فرهنگ عمومی درج روزی با عنوان قصه و قصه گویی را در تقویم ملی کشورمان تصویب کرد،

چرا تا این اندازه بر ضرورت توجه دوباره به قصه گویی تأکید می شود؟

خبردارم. اتفاق خیلی خوبی است. باید زودتر از اینها روزی برای قصه گویی ثبت می شد. با این قبیل کارها می توان توجه خانواده ها را به کارنمودهای مثبت این سنت قدیمی و بازگشت دوباره آن به خانواده ها جلب کرد. این طور هم فرهنگ شفاهی مان حفظ می شود و هم اینکه روابط میان والدین و فرزندان محکم تر می شود. شاید بچه های امروز امکانات سرگرم نماینده زیادی داشته باشند، اما برای همین ها هم قصه شنیدن یکی از لذت بخش ترین کارهاست. قصه حتی در دنیای عظیمسالان هم هواداران زیادی دارد، طی سال های قصه گویی ام دوستان زیادی از شهرها و روستاهای مختلف پیدانموده ام، چند وقت پیش دوست قصه گویی از کرج از من دعوت کرد. اما شرایط کرونا و محدودیت های آن اجازه نمی داد. نرفتم. دوست دیگری از ایلام زنگ زد که بابا علی بیا برای بچه های ما قصه بگو. قلبم برای بچه ها می تپد اما چه کنم که این روزها نمی شود رفت.

چه خاطراتی از این قصه گویی ها برای شما باقی مانده؟

لحظه به لحظه قصه گویی برای بچه ها خاطره است؛ سال ها قبل برای قصه گویی به آتشکده زرتشتیان یزد رفتم. بچه ها اطرافم جمع شدند. یک دفعه دختر کوچکی با خوشحالی فریاد زد: بابا علی. این بابا علی است. تعجب کردم که چطور من را می شناسد. شاید در یکی از جشنواره های قصه گویی شرکت داشته و من را دیده، نمی دانم. هرچه بود خیلی به دلم نشست. بعضی از آن بچه ها را دلم می خواهد حالا بعد از گذشت سال ها ببینم. یکی از اینها دختر کوچکی است که سال ها قبل در سفر به کرمانشاه من را در قصه گویی ام همراهی کرد. با آن جثه کوچک و لباس کردی رنگارنگش با اشتیاق زیادی همراهی ام می کرد؛ طوری که انگار برای این کار ساخته شده بود.

طی این سفرها وقتی مردم می فهمیدند بابت چه کاری به شهر یا روستای آنان رفته اید چه برخوردی با شما داشتند؟

هنر آن طور که باید در کشور ما ارج وقُرب ندارد. نهایت توجه مردم این است که آدم را با انگشت نشان بدهند. با این همه نمی توانم رفتار محبت آمیزی را که مردم در خیلی روستاها و شهرها با من داشتند فراموش کنم. حتی وقتی در راه به مسئله ای برمی خوردم یا دچار حادثه ای می شدم هم تنها نمی ماندم. یاری می کردند؛ آن هم با مهربانی زیاد. بگذارید خاطره ای تعریف کنم، دریکی از قصه گویی ها، خانمی برزیلی هم حضور داشت. اواسط قصه گفتن دیدم اشک می ریزد. مانده بودم چرا گریه می نماید. مترجم داشت. دلیلش را پرسیدم که گفت، طوری قصه می گویی که یاد پدرعظیمم افتادم؛ انگار او تمام وقت مقابلم ایستاده بود. این را گفتم که بدانید قصه آن قدر قدرت دارد که حتی می تواند پلی میان آدم هایی شود که از زبان و فرهنگ های مختلفی هستند.

زندگی ساحل نشین های جنوب، پیوند نزدیکی با افسانه ها و اسطوره ها دارد؛ قصه هایی برآمده از نقش پررنگ دریا در زندگی جنوبی ها دارد و حتی سبب شده فرهنگ شفاهی حاکم بر این خطه متفاوت از دیگر نقاط کشور باشد. در قصه گویی های تان، بویژه وقتی بحث سفر به سایر شهرها و روستاها باشد چقدر به فرهنگ زادگاه خود توجه دارید؟

بسیار زیاد. البته نه اینکه برای بچه ها فقط قصه های جنوبی بگویم، اما به افسانه های محلی علاقه زیادی دارم. زندگی ساکنان جنوب هنوز هم درآمیخته با این افسانه ها و اسطوره ها است. آن بخش هایی که موجودات دریایی مانند دلفین ها را شامل می شود برای بچه ها جالب هستند. اینها برای بچه ها خیلی جذاب هستند. خود من هنوز آن سال های دور بچگی ام را فراموش نمی کنم، آن وقت ها خبری از کولر نبود، برای فرار از گرمای تابستان، شب ها روی پشت بام می خوابیدیم؛ شب هایی که یک پای ثابت آن قصه گفتن و شنیدن بود. خب حالا چرا این لذت وصف ناپذیر را از بچه ها دریغ کنیم؟ البته می دانم. شاید بگویید حالا که همه چیز عوض شده، امکانات زیادی هست که آن زمان ها نبود. بله. اما هیچ چیزی جای قصه را نمی گیرد.

میان افسانه های جنوبی موجوداتی همچون پری دریایی، بوسلمه یا غولک هم حضور پررنگی دارند، از اینها هم می گویید؟

نه، اینها برای بچه ها ترسناک است. با قصه گفتن نباید حس ناامنی و ترس در مستمع کم سن ایجاد کرد؛ موجوداتی که به بعضی از آنها اشاره کردید برای دنیای آدم عظیم ها هستند؛ اینها مشهورند که به کمین ملوانان و دریانوردان می نشستند و آنها را شکار می نموده اند. هنوز همچنین اعتقاداتی میان مردان دریا وجود دارد. اینها را نمی شود برای بچه ها تعریف کرد. همین بوسلمه که گفتید مشهور است به ملوانان حمله می نماید و آنان را به قعر آب می کشاند و... این افسانه ها حتی عظیمسالان را گاهی به وحشت می اندازند، وای به بچه ها. هرگز از افسانه هشت پا یا لنگ دراز برای آنان نمی گویم. ترجیح می دهم از دریا تنها آن افسانه هایی را بگویم که در ذهن آنان تصاویر زیبایی بیافریند تا اگر قصه یاری کردن دلفین ها را تعریف کردم؛ وقتی دلفین دیدند بگویند؛ این همونه که بابا علی تعریف کرد. نه این که شب ها کابوس ببینند.

برای انتخاب قصه ها تنها از فرهنگ شفاهی و حافظه خودتان استفاده می کنید؟

فقط به حافظه خودم متکی نیستم؛ در میان افسانه ها و اسطوره های ایرانی، بویژه آنها که به جنوب تعلق دارند جست و جو و مطالعه نموده ام. وقتی داستان های زیادی برای قصه گویی داشته باشم آن وقت است که با توجه به بچه های که مقابلم می نشینند دست به انتخاب می زنم. سعی می کنم قصه ای بگویم که برای آنان جذاب باشد. اینجا مخاطب شناسی و شناخت بچه ها هم واجب است.

در خلال این قصه گویی ها تنها به دنبال سرگرم کردن بچه ها هستید؟

با قصه می توان بچه ها را برای مواجهه با دنیای واقعی آماده کرد. حتی می توان بعضی اصول اخلاقی را هم به آنان یاد داد. بنابراین باید در انتخاب داستان ها وسواس زیادی داشته باشیم.

طی همه این سال ها قصه گویی شما تنها به جنوب محدود نشده، برای این کار به نقاط مختلفی از کشور رفته اید اما چرا اصرار دارید با گویش جنوبی قصه بخوانید؟

بخشی از قشنگی کار من این است که بدانند بابا علی بندری است، البته نه اینکه بحث تعصب درمیان باشد. به هر شهر و استان دیگری هم تعلق داشتم سعی می کردم به آن گویش یا زبان قصه بخوانم. وقتی قصه می گویم بچه هایی که روبه روی من می نشینند باید بدانند از شهری آمده ام که دریا، دلفین، کوسه ماهی و همین طور مردمانی با لباس های رنگارنگ دارد. این فقط بابت علاقه مندی ام به جایی که در آن متولد شده ام نیست. بچه ها این طور متوجه می شوند که هر نقطه ای از ایران سروشکل خاص خودش را دارد. با قصه حتی می توان بخشی از فرهنگ شفاهی و داشته هایی را که برای ما به یادگار مانده اند، حفظ کرد.

اما این طور بچه های شهرهای دیگر متوجه قصه گویی تان نمی شوند!

مگر همه قدرت قصه گو در کلام او خلاصه شده؟ پس اینجا به قول شما امروزی ها زبان بدن چه می شود؟ قصه گو بخشی از مضمون موردنظرش را می تواند با حرکات دست وپا نشان بدهد. قصه را به گویش بندری آغاز می کنم اما بخش هایی را که لازم باشد به فارسی می گویم. وقتی از سینگو می گویم و چهره متعجب بچه ها را می بینم، شرح می دهم که باباجان اینکه گفتم خرچنگه ها.

خودتان چطور به قصه علاقه مند شدید؟

ماجرای علاقه مندی ام به سال های دور کودکی بازمی شود؛ پدرعظیم قصه می گفت و من سراپا گوش می شدم. او برای ما بچه ها شاهنامه می خواند. مدرسه نرفته بود اما سواد مکتبی داشت. موقع قصه گفتن صدای بلندی داشت که تا آن طرف خانه مان هم شنیده می شد.

پدرعظیم تان نقال بود؟

نقال که نه. ولی خب شاید کمی به آن شباهت داشت. هنوز یادم مانده که چطور از گردآفرید می گفت و من شیفته اش شده بودم.

چطور و از کی خودتان قصه گویی را آغاز کردید؟

ماجرا به یکی از روزهای بیست سالگی ام بازمی شود. کنار دریا نشسته بودم و خیره به آسمان. پرنده های دریایی را نگاه می کردم. انگار با من حرف می زدند. موج های کوچکی دریا را به حرکت درآورده بودند و من غرق آنچه می دیدم به خودم گفتم: خدایا، روزی می رسد که من از این پرنده های دریایی، فُک ها و دلفین ها برای بچه ها تعریف کنم؟ برای این کار مصمم شدم و از همان زمان باباعلی شدم.

باباعلی شدن، آن هم در بیست سالگی! کمی زود نبود برای اسم و لقبی که به خودتان داده بودید؟

از همان سال ها در خانه باب علی صدایم می کردند، اینجا در جنوب به پسری که از سمت مادر یا پدر اهل هوا باشد بابا می گویند؛ بنابراین باباعلی شدن من چندان هم عجیب نبود. نمی دانم فیلمباد جن ناصر تقوایی را دیده اید یا نه؟ این مستند درباره مراسم زار در جنوب کشور است که اهل هوا آن را برگزار می نمایند؛ خانواده من هم از این طایفه هستند. من و خانواده ام، سیاهپوست هستیم؛ نمی دانم شاید اجدادم از آفریقا به ایران آمده باشند. با این حال بنا بر پیشینه خانوادگی ام، بابا صدازدن از همان جوانی ام رایج بوده است. تا فراموش ننموده ام برای آنهایی که علاقه مند هستند بگویم که غلامحسین ساعدی هم کتابی درباره اهل هوا نوشته که روایتی از افرادی است که گرفتار جن و پری می شوند. شاید جالب باشد بدانید این شوخی هایی که چند سالی است به ازدواج جوانان کشیده، اینکه مهریه عروس دو کیلو بال مگس باشد و... برای اعتقادات زمان والدین و اجداد من جدی بوده و اصلاً از آنها باب شده! مهریه های اینچنینی می گذاشتند تا امکانی برای جدایی نباشد و دختر و پسر همواره باهم زندگی نمایند. این مهریه های عجیبی که برای شما امروزی ها به شوخی تبدیل شده در فرهنگ اجداد من برای برقرار ماندن زندگی شان واقعی بوده. این را گفتم که بدانید حتی پشت بعضی شوخی های حالا ماجرایی واقعی است. اینکه موقع قصه گویی ترکه ای از چوب خیزران به دست می گیرم هم به اجدادم بازمی شود، این چوب نرم منسوب به اهل هوا است.

این سال ها غیر از قصه گویی به کار روی کشتی هم مشغول بودید؟

از همان سال های جوانی به استخدام سازمان بنادر و دریانوردی درآمدم. به ناخدایی نرسیدم اما برای سال ها سکانداری کشتی های کوچک و عظیم بسیاری را به عهده داشتم؛ دراین بین بنابر وظایفی که بر عهده ام می گذاشتند کارهای دیگری هم انجام می دادم. مدتی هم در خشکی مربی ورزش بودم. طی سال هایی که در سازمان بنادر کار می کردم به حرفه های مختلفی اشتغال داشتم. حتی قبل از آن، در سال های نوجوانی ام برای بعضی شرکت های چندملیتی کار می کردم. البته حالا 20 سالی می شود که بازنشسته شده ام.

در سفرهای دریایی هم قصه می گفتید؟

بله، برای ملوانان خودم هم قصه می گفتم.

کار روی کشتی و لنج متفاوت از خشکی است، گاهی تا هفته ها، شاید هم ماه ها چیزی جز دریا نیست؛ حتی صدای پرندگان دریایی هم به گوش نمی رسد. این شرایط چقدر در علاقه مندی جنوبی ها به قصه و افسانه مؤثر است؟

بله. کار روی آب تفاوت زیادی با خشکی دارد. وقتی به سفرهای دریایی می روید شاید برای ماه ها صدایی جز صدای خودتان نشنوید. این سبب می شود که ساعت ها به فکر فرو بروید و غرق افکاری شوید که گاه ویران نماینده اند. مهم ترین دلیل تفاوت افسانه ها و اسطوره های جنوب با دیگر نقاط کشور هم در همین شرایط عجیبی است که ساکنان آن دارند. شاید باورتان نشود اما وقتی موج به بدنه کشتی، یدک کش یا لنج می خورد طنین خاصی در فضا می پیچد. پنج، شش ماه سفر روی دریا شرایط ترسناکی است، باید مواظب بود که دریا و فکر و خیالش آدم را نگیرد. وگرنه فکر زیاد، آن هم در آن تنهایی و سکوت عجیب، دیوانه نماینده است. تنهایی، دوری از همسر و بچه ها در چنین شرایطی سخت است. هرچند که مردان دریا به مرور مواجهه با این شرایط را یاد می گیرند. اما شاید برای غیر ساحل نشین ها تصورش هم سخت باشد. بچگی خود من در شرایطی سپری شد که گاهی سال به سال پدرم را می دیدم. دائم برای گذران زندگی خانواده های خود به دریا می رفتند، این سفرها هم فقط داخلی نبود، به اغلب کشورهایی که به وسیله آب ها به آنها راه بود سفر می کردند. آن قدر این رفت وبرگشت ها طولانی بود که وقتی متوجه بازگشت آنان می شدیم با دُهُل لب دریا می رفتیم و ساز می زدیم. این است که از نقش دریا در زندگی ساحل نشین های جنوبی و از سویی درآمیختگی سفرهای آبی با افسانه ها قصه ها می گویند.

بخش قابل توجهی از عمرتان به قصه گویی گذشته، از 20سالگی تا به امروزتان. تصمیمی برای مکتوب کردن تجربه سال ها قصه گویی تان ندارید؟

طی این سال ها بعضی جوانان دانشجو برای اطلاع از تجربه هایی که در این نیم قرن قصه گویی کسب نموده ام سراغم آمده اند؛ البته خیلی کم. گاهی سازمان ها پیشنهاد تألیف لغت نامه به من داده اند؛ درصورتی که شرایط سنی ام اجازه چنین کارهای سنگینی را نمی دهد. اینکه خودم به تنهایی بخواهم چنین کاری انجام بدهم در توانم نیست، اما هر دانشجو یا محققی را که برای گردآوری آثار خود به سراغ من بیاید دست خالی رها نمی کنم. حاضرم با اطلاعات من به نام خودشان کتاب بنویسند اما اینها حفظ شود. حتی اگر خودشان برای فرهنگ لغت نویسی گام بردارند، به آنان یاری می کنم معادل فارسی، عربی، انگلیسی و هندی واژه های بندری را بنویسند. شرایط کار روی کشتی به گونه ای است که در تعاملات خود ناچار به یادگیری زبان های خارجی می شوید. درباره من هم این طور بود و حالا با زبان های عربی، انگلیسی و هندی آشنا هستم.البته خودم هم علاقه مند هستم تجربه سال ها قصه گویی ام را بنویسم. شاید بزودی این کار را آغاز کردم. در این سال ها، کارهای خوبی برای ثبت فرهنگ شفاهی و افسانه های جنوب انجام شده است.

آشنایی با زبان های خارجی هیچ گاه شما را برای قصه گویی در کشورهای دیگر وسوسه ننموده؟

اتفاقاً چندین سال قبل همین هدف را هم داشتم، اما بدون همراهی که نمی شود. همین ویزا دریافت کار راحتی نیست، باید کسی باشد که یاری کند. البته حتی اگر شرایط این کار هم فراهم شود، قصه گو باید به زبان خود صحبت کند، وگرنه بخش زیادی از حس و حال قصه گویی اش از بین می رود. با این حال دیگر سنم بالا رفته، سن و سال که زیاد می شود توان جسمی کم می شود. الآن دیگر 70ساله ام، طاقت دوری از همسرم را برای چنین سفرهایی ندارم.چطور بدون او به سفرهای طولانی بروم.

این 50 سال قصه گویی چه رهاوردی برای خودتان داشته؟

اینکه می بینم قصه هایی که برای بچه ها گفته ام، جان گرفته اند و آنها را از زبان دیگران می شنوم برای من اتفاق مهمی است؛ شاید بتوانم این طور استنباط کنم که پیروز شده ام. نمی دانم. اما گاهی که مربی های بندرعباسی قصه های خود من را برایم می خوانند خیلی لذت بخش است، احساس می کنم به آنچه می خواسته ام حداقل تا حدی رسیده ام. این شیرین ترین تجربه ممکن بعد از سال ها قصه گویی است. وقتی می بینم دختربچه کوچکی با اشتیاق قصه های من را برای دوستان خود تعریف می نماید، قشنگ ترین لحظه زندگی است.

آرزوی بابا علی، حالا بعد از نیم قرن قصه گفتن برای بچه ها چیست؟

عظیم ترین آرزوی من این است که در حال قصه گویی برای بچه ها بمیرم.

برش

ضرورت حفظ خرده فرهنگ ها

بابا علی درباره اینکه هنوز هم افسانه ها و اسطوره های کهن در زندگی دریانوردان و اهالی جنوب حضور دارند یا نه می گوید:

این افسانه ها و این فرهنگ شفاهی، هنوز هم در زندگی ساکنان جنوب در جریان است. این بخشی از زندگی ما ساحل نشینان است. البته مناطق جنوبی هم نظیر دیگر نقاط کشور با تغییراتی تدریجی روبه رو شده است. اگر سری به بندرعباس بزنید، اغلب بچه ها فارسی صحبت می نمایند. وقتی زبان ها و گویش های محلی فراموش شود بخشی از داشته های ما هم از بین می رود. فرهنگ بندری هم مانند سایر خرده فرهنگ های ایرانی در حال کم رنگ شدن است. ای کاش برای حفظ اینها کاری شود، چراکه زنده ماندن این افسانه ها در گرو برقراری فرهنگ های بومی است. بچه ای که بندری حرف نمی زند دیگر چیزی از سبزه پری و... هم نمی داند. حتی زیست بوم ساحلی هم در حال دگرگونی است، حالا که کنار ساحل ساخت وساز نموده اند خبری از آن خرچنگ ها نیست، ماهی های کوچک جزیره و کشتی های حلبی ساز بچه ها دیگر نیستند. همه این تغییرات کم کم رد پای افسانه ها و اسطوره ها را از زندگی مردم جنوب پاک می نماید و این اتفاق غم انگیزی است. امروز اگر من، بابا علی برای بچه ها از افسانه ها حرف می زنم به این خاطر است که با آنها زندگی نموده ام، بچه های امروز که دیگر چنین امکانی ندارند. اینها با مرگ من و همنسلانم به خاک فراموشی سپرده می شوند. البته هنوز هم جنوبی ها موجوداتی مانند پری ها را باور دارند، شاید جالب باشد بدانید؛ وقتی جشن ازدواج دختر و پسر برپا شود با انجام بعضی کارها، عروس و داماد را از گزند بعضی از این موجودات افسانه ای دور نگه می دارند تا نکند یک دفعه از سوی آنان ربوده شوند.