بدل های نوجوان جوکر در زندان چه می نمایند - مجله خبری تیرول

جهت دریافت مشاوره سفر با تور کانادا با ما همراه باشید.

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، گروه نوجوان بزهکاری در خط باریک قرمز سوژه مستند شده اند که از میان 170 مجرم در کانون اصلاح و تربیت (زندان مخصوص زیر 18 سال) انتخاب و با یاری مربی (توماج دانش بهزادی) و تیمش آموزش می بینند تا بتوانند استعدادهای خودشان را پرورش بدهند تا در جشنواره تئاتر فجر شرکت نمایند. آنها به تدریج به وسیله تمرین های نمایشی ناگفته های زندگی خود را بیان می نمایند؛ سپس تصمیم می گیرند نمایشنامه ای را روی صحنه ببرند و کارشان را در یک جشنواره مهم در خارج از زندان روی صحنه ببرند تا شاید از این طریق روزی از زندان خارج شوند.

علاوه بر زندانیان کانون اصلاح و تربیت، توماج دانش بهزادی، فرهاد اصلانی، هنگامه قاضیانی، امیردژاکام، یاسر خاسب، آرش آبسالان و افشین هاشمی نیز در این مستند حضور دارند. در واقع جوکرهای واقعی در مستند خط باریک قرمز دیده می شوند.

مستند فرآیند این پروژه از استعدادسنجی و انتخاب تا اجرای اصلی گروه را نشان می دهد. تعدادی نوجوان از بین 180 نفر اعضای کانون کوشش کردند که استعداد و توانایی خود را نشان دهند تا توسط مربی انتخاب شوند. آنها ابتدا زندگی خود را برای این تیم اجرا کردند و کسانی که اجرای بهتری داشتند برگزیده شدند. این روایت ها سرشار از اندوه و تأسف بود.

فقر، جرم و جنایت هایی که به تبع آن به وجود می آید؛ برای مثال شاهد روایت نوجوانانی بودیم که برای رفت و آمد در محلشان باید سلاح حمل می کردند یا تعدادی از آنها به دلیل فقر و نداشتن پول، مجبور به کار کردن در سن پایین بودند یا حتی از بین آنان بودند کسانی که با سن کم سرپرست خانواده بودند و وظیفه تأمین هزینه های خانه را داشتند.

ترس و اضطراب وجه مشترک روایت همه بچه ها بود؛ وحشتی که نتیجه فقر، بی سوادی و اعتیاد بود و معلولش جرائمی که به واسطه آن بچه ها در کانون بودند. از دیگر علت های این مسائل وجود ترس و ناامنی بین نوجوانان بود، آنها ندانسته عکس العمل هایی در مقابل ترس نشان دادند و جهت زندگی آنها برای همواره تغییر کرد. نبود محیطی سالم وقوع چنین شرایطی را آسان تر می نماید.

مستند خط باریک قرمز مراحلی سخت داشته است؛ از مسائلی مثل همکاری نکردن بچه ها تا دردسر های قانونی. اواخر پروژه عده ای از بچه ها به دلیل اعتقاد نمایشی بودن این ماجرا و در نظر نگرفتن حق و حقوق نوجوانان کانون، دیگر سر تمرین حاضر نشدند و از گروه جدا شدند، جدایی آنها ضربه ای سخت به تیم پروژه وارد کرد.

نوجوانانی که شیشه می شکستند و به دلیل زورگیری و یا بی احتیاطی یا قتل به کانون آمده بودند نامه ای نوشتند و همگی امضاء کردند تا دیگر اجرا ننمایند، به اعتقاد مربی این تأثیر تئاتر و هنر بر روی آنها بود که به جای فریاد و هیاهو به آرامی مثل انسانی متمدن و نویی رفتار کردند. همین فرآیند سه هفته پروژه را به عقب انداخت.

سؤالی که به ذهن مخاطب خطور می نماید این است که آیا اگر بچه ها قبل ارتکاب جرم به تئاتر و یا کاری اجتماعی مشغول می شدند، دچار این چنین مسائلی می شدند؟ سؤالی بود که تعداد از آنها جواب دادند: نه. می گفتند: اگر ما زود تر به کلاس تئاتر می رفتیم سر از کانون در نمی آوردیم.

نوجوان های غرق در نقش، با وعده ها و پیشنهاد های داده شده از جمله اضافه شدن به تیم مربی یا اثرگذاری بر نظر قاضی، به کار خود ادامه دادند، در حالی که در انتهای مستند گروه تقریباً منحل شد و دیگر نه مربی بود و نه عفو دادگاه، فقط تعدادی از آنها به خانه برگشتند و تعدادی دیگر منتظر رضایت خانواده مقتول و یا پیدا شدن پولی برای رضایت از شاکی.

انتخاب موسیقی موردی برای بخش های خاص به خوبی توجه مخاطب را جذب می کرد، گاهی میان تمرین، خاطره گویی تعدادی از نوجوانان، تأثیر بسیاری بر احساسات مخاطب می گذاشت، تجربه هایی که تحمل کردن آنها فشار زیادی بر هر انسانی تحمیل می نماید.

استفاده از شخصیت های مطرح سینما و تئاتر، تأثیر قابل ملاحظه ای بر اعتماد بچه ها به مربی گذاشت. با وجود اینکه سال جاری در سینما حقیقت، برای تماشای مستند برخلاف فرایند عادی سال های پیش باید بلیت تهیه و هزینه پرداخت می شد همچنان مستند ها کیفیت خودشان را حفظ نموده بودند، هرچند این موضوع باعث کاهش تعداد بینندگان سینما شد.

این مستند پرده از حقیقتی تلخ در جامعه برداشت که چگونه استعدادها و ظرفیت های ما به خاطر نداشتن آگاهی یا آموزش صحیح به انحراف و خطر کشیده می شوند، دیالوگ های بین مربی و بچه ها نمایانگر نداشتن آگاهی در حین ارتکاب جرم بود، از طرفی آموزش اشتباه توسط همسالان تأثیر بسیاری بر فرایند اشتباهات بچه ها گذاشته بود.

مستند، راوی داستانی خیلی نزدیک بود، داستانی که ممکن است برای همه نوجوان های کشور ما اتفاق بیفتد. نقدی که می گردد به این ماجرا کرد این است که پروژه، چه راهی برای حل اینچنین مسائل ارائه نموده است؟ آیا صرف نشان دادن مسائل این موضوع مسئله ای را برطرف می نماید؟

چگونه می گردد از وقوع چنین مسائلی جلوگیری کرد، با وجود اینکه مستند موقعیت مناسبی جهت ارائه راهکار داشت، چیزی در این مورد نشان داده نشد. شاید بتوان راهکار هایی ارائه داد تا مسئولین بتوانند سریع تر مسائل را برطرف نمایند.

آیا ساخت مستندی صرفاً جهت نشان دادن معضل اجتماعی کافی است؟ سؤال اینجا است که چه راهکاری مناسب است؟ آموزش صحیح و کارآمد؟ یا انتخاب دوست های مناسب؟ و یا وجود سرگرمی های سالم و کاملاً مناسب؟ چه چیزی می تواند مانع این خطر های احتمالی بگردد؟ چه کسی مسئول اینچنین مسائلی است؟ نوجوان ها؟ خانواده؟ یا مسئولین؟